می نویسم از خدایی که خیلی بزرگه
بزرگیش به وسعت دریا
به وسعت اسمانو کهکشانهاش
خدایا انقدر بزرگو بخشنده هستی که این هعا کم ترین مثل هایی هست
که من برای بزرگیت به کار میبرم
خدایا بزار یکم از ما ادم ها برات بگم
بگم ما چه کار ها تو این دنیا می کنیم
خدایا اگه راستشو بخوای ما ادم ها اصلا ادم نیستیم
ما ادم ها خیلی بی رحمیم راستی خدا اون موقع که مارو افریدی ما این جوری بودیم ؟؟؟
خلاصه ما ادم ها فقط بلدیم دروغ بگیم .سر همو شیره بمالیم .
یا مهمتر از اون دل همدیگرو بشکنیم
دلهایی رو که خیلی مهربونن .
خدایا ما ها فقط دوست داریم بر همدیگه برتر باشیم
یا بهتر بگم فرمان روا باشیم
چرا این ادم ها نمی فهمند ما یه فرمانروا داریم که اونم تویی خدا
خدایا اینهایی که گفتم فقط یه ذره از گناهامون از بدبختی ها مون از درد هایی
که ما به همدیگه میدیم .
خدایا به داد ما ادم های بدبخت برس .
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از
نگاهش می توان خواند اما اکنون اگر فریاد هم
بزنیم کسی نمی فهمد و دل خوش کرده ایم که
سکوت کرده ایم سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست
دنیا را ببین ... بچه بودیم از اسمان باران می امد
بزرگ شده ایم از چشمهایمان می اید!!
بچه بودیم درد هایمان را به هزار ناله می گفتیم
همه می فهمیدند بزرگ شده ایم درد دل را به هزار زبان می گوییم ... ولی این بار افسوس که دیگه هیچ کس نمی فهمد ...
دوستت دارم ...